Ik hoor niets. Helemaal niets. Nou ja, af en toe een ezel, of een koe. Héél af en toe. Maar over het algemeen hoor ik niets. Ik heb niets aan mijn voeten, een donkere bril zorgt ervoor dat ik om me heen kan kijken en een heerlijke bries zorgt ervoor dat mij het nodige zweet bespaard blijft. Links naast mij ligt iemand bruin te bakken, rechts van mij ligt er eentje in een hangmat. Waar ben ik in vredesnaam? Mijn buik is vol, ik zit lekker zacht, de zon brandt op mijn been, ik typ wat, ik klets wat, ik drink wat... Dit zit wel goed zo.

Na de eerste twee dagen in Egypte, waarbij we van hot naar her gingen om van alles te bekijken, is er nu ineens totale rust. De eerste stop die we maken is pas over ruim een uur, misschien zelfs langer. We hoeven niets. De rust is ontstaan omdat we aan boord zijn gegaan van Dahabiya 'Loulia'. Op een traditionele zeilboot als deze, die het absolute tegenovergestelde is van de volgepakte cruiseschepen die je ook op de Nijl tegenkomt, draait alles om het kleinschalige en het persoonlijke. De bemanning staat voor je klaar, je wordt totaal in je waarde gelaten en je komt gewoon volledig tot rust. Ik heb daarstraks het raam van mijn hut opengedaan, en kon als het ware zo mijn benen in de Nijl zwaaien. Maf idee hoor.

Stukje educatie
Ik leer intussen in een korte tijd vrij veel over de huidige situatie van het toerisme in Egypte. Zo heb ik mij laten vertellen dat reisgidsen doorgaans een flinke commissie krijgen wanneer ze hun klanten naar een bepaalde souvernirwinkel loodsen en ze daar iets laten kopen. De daadwerkelijke winkeleigenaar houdt eigenlijk maar weinig van het (door de klant betaalde) bedrag over en dat zorgt er wel voor dat ik bewuster kijk naar eventuele souvenirs die ik meeneem voor de kids. Uiteraard is het hele verhaal veel uitgebreider dan ik hier in een dergelijk verslag kan vertellen, maar het intrigeert me wel en als het goed is gaan we daar de komende dagen ook nog wel meer over horen. Wat ik persoonlijk erg leuk vind, en belangrijk ook, is dat Djed-eigenaar Ayman zo oprecht en eerlijk over dit soort dingen vertelt. Hij wil toeristen graag onderwijzen over bepaalde 'gangen van zaken', en ze laten zien hoe ze het ook/beter kunnen doen. Ayman is echter het type dat jou alleen iets vertelt als hij merkt dat je het wil horen, dat je ervoor open staat, en hij zal je daarna altijd alsnog je eigen beslissing laten nemen. Hij is niet alleen zelf oprecht maar zoekt en waardeert dat ook erg in anderen.

Waar was ik...

O ja, daar was ik, die oase van rust hier op de Dahabiya. Terwijl ik zo druk bezig ben met niets horen, die 'mooeehhh' en 'ie-ah' af en toe uitgezonderd, denk ik niet alleen na over wat ik hier allemaal zie en leer, maar ook over wat ik straks tref als ik weer thuis ben. Mijn heerlijke jongens, die elkaar hopelijk heel hebben gelaten (met uitzondering van uitgesmeerde kwijl, snot en fruithapjes). En mijn eerste moederdag. Gewoon, omdat het kan.

Morgen wordt het echt een boot-excursie-boot-excursie dag, waarbij we dus steeds vanaf de boot naar verschillende mooie plaatsjes gaan. We worden om half 7 verwacht voor koffie en thee, dit is dus een prima moment voor mij om lekker te gaan slapen.